Zamanın uçsuz bucaksız derinliğinde kayboluyoruz çoğumuz... Umudumuz sönüyor günden güne...
Sebebini bilmediğimiz bir acının yükünü taşıyoruz kim bilir...
Belki de elimizden tutacak bir el arıyoruz, bazen de sessizliğimizden anlayacak birilerini...
Hayat bulunduğumuz yerden hiç beklemediğimiz bir anda alır bizi, ve götürür en başa bırakır...
O kadar yol, o kadar acı, yaşadığınız her şeyi bir kenara bırakıp en başa dönersiniz bir anda...
Yeni bir umut tohumu yeşertmek için yüreğimize.... Kim bilir , yaşadıklarımızdan çıkardığımız derslerle daha bilinçli, daha umut dolu bir yol içindir belki de en başa dönmemiz...
Zamanla değişir insan dediler, zamanın değiştirdiklerinden korktuk oysaki özünde cehennemi taşıyanları göremedik....
Karanlığın ortasında bulduk kendimizi... Ve başka bir insanda bulduk yüreğimize ışık saçan o meşaleyi...
Umudu ona da aşılamak için dökülecek belki de yüreğimizdeki kelimeler tek tek....
Dost'a diye başlayan kelimelerim gibi...

Dost'a ......
Dualarla son bulacak bu karanlık....
Bu zindanın duvarları yıkılacak tek tek...
Umudun hüküm sürdüğü topraklarda yeşerecek aşkın tohumları....
Celladın son sorusu gibi olsa da bazı an'lar... Hayat güllerle dolu bahçe sunacak yüreğimize...
Yokluğunun sızısı yerini huzura bırakacak...
Bir nefes kadar yakınındayım oysa....
Kapat gözlerini, elini yüreğine koy, buradayım diyecek yüreğim sana...