Zaman dediğimiz şey, getireceği yerde aslında pek çok şeyi götürüyor bizden...
Ruhumuzu kemiren bir kangren misali, karanlıktan gün yüzüne çıkıyor en derin korkuların...
Suskunluğa hapsettiğin yüreğinle yüzleşme vakti geldiğinde, boğulmaya başlıyorsun dehlizde... Çırpınan bedenin, son defa ha gayret diyerek güç vermeye çalışsa da yüreğine, koca bir boşlukta yapayalnız olmanın verdiği acıyla, kayboluyorsun....
Hayatın hep bir kaos, hep bir savaş olduğunu unutup, kendi savaşında galip gelmek adına, sana can, yüreğine kan olmaya çalışanları kaybettiğini fark edemiyorsun...
Zaman seni senden alıp götürdüğünde... Bitti savaşım dediğin an, aslında o savaşın mağlubu da galibi de yine kendin olduğunu görüyorsun. Ne zaman mı? Kaybettiklerini yerinde göremediğinde.. Kaybettiğini fark etmeye başladığında... Zamanın aslında ne olduğunu görüyorsun...
Zamana bıraktıklarını derin bir acıya mahkum ettiğini, zamana bıraktıklarının yok olup gittiğini, zamana bırakmak adına ertelediğin her şeyin seni sonsuz bir yalnızlığa mahkum ettiğini geç de olsa , o yalnızlığın içinde tek başına kaldığını gördüğünde başlıyor asıl savaşın... Ve zamanın sonunda savaşacak kimse olmadığında, kendine tanıdığın zamanın aslında, kendine seçtiğin celladın olduğunu