Bir sabah davul sesi ile irkilerek uyandım. Bu bildiğimiz bir davul değildi. Her bir vuruşu sanki bambaşka diyarlara götürüyordu insanı. Yatağımdan doğrulup ilerledim. Gelen sese kulak verdim. Belki de kalbimdeki sese doğru gidiyordum. Yürüdükçe yürüyor, koştukça koşuyordum. Sesler ise bir hızlanıyor bir yavaşlıyordu. Yaklaşıyor muydum yoksa uzaklaşıyor muydum bilmiyorum. Tek istediğim kendimi bulmaktı. Kaybetmiştim çünkü. Hani kitapta yarım kaldığın yere bir ayraç koyarsın da kitap elinden düşer. Ayraç da bıraktığın yerde değildir artık. Hızlıca ararsın 'Nerede kalmıştım?" diye. Bir an hatırlayamazsın ve geçmişten başlarsın. Önceki sayfalardan. İşte ben de ne geçmişten başlayabiliyordum ne de geleceğe doğru ilerleyebiliyordum. Bu yolculuk, davulun sesi; kendimi bulmama, yeniden başlamama yardım edecekti belki de. Bütün bunlar beynimde yankılanırken tekrar duyduğum davulun sesi ile kendime geldim. Yaklaştığımı fark ettim. Hatta orada, olmam gereken yerde olduğumu fark ettim. Karşımdaki kadın davula öyle vuruyordu ki sanki gökyüzüne çıkıyor sonra geri yeryüzüne iniyordu. Tüm cesaretim ile yanındaydım. Elimi tutup avuçlarımın içine bir taş bıraktı. Taşa baktığımda sanki bütün evren avucumun içindeydi. Ben her şeyi unutup taşa bakıyordum öylece. Kafamı kaldırdığımda etrafımda ne o güzel kadın ne de davul vardı. Çıt sesi bile yoktu. Avucumda sımsıkı tuttuğum taşın yere düşmesi ile kendime gelmiştim. Taş paramparça olmuştu. Karmakarışık duygularımla kendisini almamı bekleyen kağıt duruyordu yerde. Kağıtta şöyle yazıyordu:
"KENDİNİ HATIRLA"
Evet. Hatırlamıştım. O kadın da bendim. Davul da bendim. Hatta o taş da. Hepsi benden bir parçaydı. Kendimi hatırlamam için sadece bu parçalara ihtiyacım vardı. Aradığım şeyi bulmuştum. "Kendimi."
Hatırlamak için önce unutmak gerekiyordu. Unutmuştum ve sonra
Hatırladım.