Çocuk dediğimizde herkes için ayrı bir şey ifade eder. Hele ki anne ve babalar için bu dünyadaki en değerli varlıklarıdır. Onları korumak, yetiştirmek, eğitimini sağlamak, toplumda iyi bir birey olmasını sağlamak gibi bir çok görev üstlenir ebeveynler. En kıymetlim diye sever bir çoğumuz evladını. Öyledir de elbet. Gözünüzden sakınırsınız.
***
Ancak bazı ailelerin çocuklarını yetiştirme sürecinde önemli hatalar yaptığını düşünüyorum. Konu hakkında uzman bir çok isim de uyarılarda bulunuyor. Nelerin yanlış nelerin doğru olduğuna dair bir çok bilgiye ulaşabilirsiniz. Ben uzun süredir bir çok kişide gördüğüm bir durumu yazıma taşımak istedim. Ailelerin çocuklarından beklentilerini çok büyük tutmaları.
***
Burada çocuklarının iyi yerlere gelmesini istemeleri değil konu kesinlikle. Sadece kendi istedikleri yerlere, başarılara ulaşması için çocukta önce beklenti oluşturup ardında da bu mecburmuş gibi davranmaları.
***
Örneğin bir çocuk yeteneği var ise zaten buna bir şekilde yönelir. Ailenin burada rolü keşfedilmiş bir yeteneğe katkı sunmaktır bence. Bu katkı onun yaşamı boyunca yeteneğini geliştirmesini hatta meslek edinmesini de sağlayabilir. Ama peki yeteneği olmadığı halde çocuklardan beklenti çok yüksek olursa. İşte bu anda bence çocuğa ciddi bir kötülük yapılıyor diye düşünüyorum.
***
Mesela bir çocuk sayısal derslerde başarısız olabilir. Sözel alanda daha iyi yerlere (hem de isteyerek) gelebilecekse bu konuda sırf biz istiyoruz diye inatlaşmamak gerek. Bazen görüyorum. Özellikle baba futbola fazlasıyla tutkulu. Ve oğlunun da futbol oynamasını çok fazla istiyor. Bir kaç deneme sonrası ne çocukta heves var ne de futbol yeteneği. Ama inatla bunun üzerine gitme durumu olabiliyor.
***
Aslında en kritik nokta ailelerin istedikleri durumlara çocuklarını inandırma çabası. ‘Sen çok iyi oynuyorsun’, ‘Sen bu sanat dalında bir numarasın’,’ Matematikte senin rakibin yok’ gibi aslında başta çok masum olan ancak çocuğun dünyasında farklı anlamlar ifade edebilecek cümleler bunlar bence.
***
Kendisini dev aynasında gören, ailesinden duyduklarıyla hareket eden bir çocuk gerçek hayata adımını attığında bir çok şeyin aslında öyle olmadığını görebiliyor. Bir çok zaman hayal kırıklığı da yaşanıyor. Elbette bu konuda bir uzmanlığım yok ancak çevremdeki gözlemim bu yönde.
***
Çocuklarımıza taşıyamayacakları yükleri yüklemek pek de iyi fikir değil sanki. Nasıl mutlu olacaklarsa, hangi mesleği yapacaklarsa ya da hangi spor branşında, sanat dalında kendilerini geliştirmek istiyorlarsa bu yönde destek olabiliriz. Gereksiz abartılar, gözümüzde büyütmelerimizin çok fazla katkı sunduğuna inanmıyorum çocuklara.
***
