Hayatımın her döneminde kibar, nezaketli, saygılı ve düşünceli insanları sevmişimdir. Ve bu karakterde insanlarla arkadaşlık edip görüşmek beni her zaman daha mutlu etmiştir. Kibar, kırıcı olmayan insanların daha kolay iletişim kurduğunu ve benimde onlarla daha sağlıklı iletişim kurabildiğimi artık anlayabiliyorum.
Fakat son dönemde (bu dönemi yıl olarak söylüyorum) ülke olarak tahammül sınırımızın olmadığını, nezaket, incelik, kibarlık hoşgörü, anlayış gibi tavırların giderek azaldığını fark ettim. Her an kavga çıkacak, kaos olacakmış gibi hisseler yaşıyorum.
Aynı hisleri diğer insanların yaşadığına yemin edebilirim ama ispatlayamam. Bu süreç böyle devam ettiği sürece de insanların karakterinin değişeceğini ve kazandığı bütün iyi meziyetleri kaybedeceğine inanıyorum.
Keşke böyle şeyler yazmak yerine bir tatil yerinde hamakta kitap okurken ülkedeki refah seviyesinden kaynaklanan mutlu anıları düşünüp onları yazabilsem. Bir hamak alıp sallansam. Sallanırken uyuya kalsam. Şuan yaşananların bir kabustan ibaret olduğunu görsem.
