Hayat, ölüm’e sormuş, “insanlar neden seni değil de beni severler?
Ölüm cevap verir,
“Sen yalancı bir geleceksin, ben ise acı bir gerçek “
İnsanlar gerçekleri pek sevmez.
Geçen hafta içinde iki acı haberle “acı gerçek” yaşadık.
AYŞE TÜLÜ, kendi deyimiyle namı diğer “Efe Ayşe”, “Efe nine”
Türk bayraklı eşarbıyla kırmızı ağırlıklı giysileriyle elinde Türk bayrağı ile bütünleşen Ambarcıklı Ayşe Nineyi toprağa verdik .
İlerleyen yaşına rağmen, ayaklarının taşıyabildiği her resmi bayram ve törenlerde protokolden önce meydanlarda yerini alan Ayşe nine son yıllarda törenlerden sonra hastaneler ikinci adresiydi. Vefatından bir gün önce hastanede bir arkadaşımın çektiği son fotoğrafında artık yaşamın yaşlı bedenine ne kadar ağır geldiği belli oluyordu.
Protokol kurallarını delip, herkesi tebessüm ettiren çıkışları, sloganlarıyla meydanların sessizliğini delen haykırışları, vali, belediye başkanı, amir dinlemeden Cumhurreisi ile başbakanlara sarılarak fotoğraf çektirmekten keyif alan Ayşe nine, Efeler ve Aydın’ın bir simgesi olmuştu. Tralles gibi, Efe gibi, en yaşlı topuklu efe ninemizi rahmetle anıyorum.
İlerleyen yaşı nedeniyle bir gün hak vaki olacağını düşünerek her bayramda ben de dahil tüm Aydınlılar törenlerde birlikte fotoğraf çektirmek için yarış içinde poz verir kendisi de bundan büyük keyif duyardı.
İstanbul dan yaygın basın arkadaşlarım, ülke çapında ünlenen Ayşe teyzemiz ile röportaj yapmak için beni aradığında kendisini buluşturmuştum gelen gazeteci dostlarla.
Bu naif ve sevecen ninemizin ardından Aydın yerel yönetimlerine bir görev düşüyor.
Kentin kuzeyinde her zaman gelip gittiği Ambarcık köyü yolu üzerine uygun bir yere hadi yerini de önereyim, valilik önündeki kent meydanının bir köşesine veya Danışmentli İsmail Efe heykelinin karşısına, Efe ninemizin bir heykelini yaptırmak için hemen kolları sıvamalıyız.
Çünkü kentler içinden çıkan ünlülerle tanınırlar. İnsan mekan ilişkisini yaşatmak, nostaljik anıları yaşatmak ve sürdürerek geleceğe taşımak gerekir.
O ünlüler her zaman bir sporcu, yazar, milletvekili , hatta başvekil olmayabilir.
Halkın içinden çıkan sade bir vatandaş da olabilir.
Örnek mi, Bursa’da halkın içinden çıkan “deli Ayten”, İzmir Konak’ta çakmaklara gaz dolduran “benzinci kör hafız” lakaplı Mustafa Ayrıközü, Muğla’da halk otobüslerinin ve cenaze arabalarının gönüllü hostesi Serpil Dağdelen gibi kentlerin mekanlarda anıları olanların heykellerini görebilirsiniz. Ayşe ninemizin anısına kentin içinde onun şirin giysiler ve elinde Türk bayrağı ile bir heykeli bu şehrin anılarına saygı olarak altına yapılacak açıklama ile Efeler ilçesinin hafızasına not düşecektir.
Efeler Belediye Başkanı Fatih ATAY’dan, Ayşe nineye ahde vefayı göstereceğine inancım tamdır.
****
Geçen Cumartesi sabahı gene bir başka acı haber ile uyandım.
Efeler Belediyesi’nin mütevazi Kültür ve Sosyal İşler Müdürü sevgili dostum ve kardeşim
Münir ALİKOÇ‘un ani vefatına çok üzüldüm. Doğru olmaması için içimden dua ettim. Ama yazımın başlığındaki gibi acı gerçek tekrar etmiş ve haberin gerçek olduğunu öğrenince çaresizliğin girdabında başım öne eğildi.
Her sosyal ve kültürel etkinliğin başında sakinliği ve naifliği ile dikkat çeken ve herkesin sorununa çözüm bulmaya çalışan o koca yürekli adamın, bedenindeki küçük kalbinin bu yorucu mesaiye dayanamayan kalbinin durmasıyla ani vefatı sevenlerini çok etkiledi.
Ne diyelim ardından her ölüm gibi çaresiz ve üzgünüz.
Allah rahmet eylesin her iki güzel insana.
Hafta başında ve bugün ilk günü olan Mayıs ayında daha güzel haberlerle buluşmak üzere,
İyi haftalar .
SÖZÜN ÖZÜ :
SADECE ÖLÜM ANLATIR TEK GERÇEĞİ,
NE DÜNYA BANA KALICI,
NE BEN DÜNYADA KALICI
ÖLÜMÜ UNUTTURUR KANDIRIR DÜNYA BENİ.
