Benzerlikler arasında, her yeni güne aynı başlayıp aynı bitirilen bir döngüde sıkışıp kalmış gibi hissederiz çoğu zaman.
Ruhunu arayan bir avare misali.
Etrafımızda olanlara ilgisini kaybetmiş, birbirinin aynısı olan günlerden bunalmış, neyi beklediğimizi bilmeden bekliyoruz...
Sahi biz kimi, neyi bekliyorduk? Bir hayalin mi peşinden koşuyorduk, yoksa hiç gelmeyecek olana mı yazıyorduk tüm yazıları.
Sana acı veren olayları anımsıyor musun? Aynı acıyı artık hissedemiyorsun değil mi?
Etrafa ışıklar saçan gözbebeklerin de artık donuk bakıyor. Sen misin bu aynadaki?
Kendine dair bir iz arıyorsun aynadaki siluetine bakarak. 
Her an her şeye yetişmeye çalışırken, hiçbir şeye yetişememenin verdiği hayal kırıklığı mı bu.
Yoksa vazgeçtiğin hayallerin mi getirdi seni bu hale.
Zamanın intikamıydı aslında aynadaki gözler.
Zamanla diyerek, ertelediğimiz her şeyin olmayışını izledik çoğu zaman.
Giden dönmedi. Yaş çoktan geçti. Umut bir kelebekten ibaret şimdi.