Her insanın tükendiği an'lar olur bazen. Derinden sarsan kayıplar... Bir umutla yola çıktığın can dostunun yokluğu düşürür bazen büyük bir boşluğa.... Hasreti haykırır yüreğin, vuslatın hayaliyle... Umudu haykırır bazen, vazgeçme dercesine..
Şimdi yazılarım yarım, kelimelerim buruk...
En sevdiğiyle sınanır ya bazen insan, o günlerden birindeyim bende....
Kimi insan haykırarak döker yüreğini, kimi gezerek, kimi konuşarak... Ben ise yazarak...
Son yazılarım kimisi yarım, bazen kısa... Tamamlayacak gücüm kalmamıştır belki de...
Tamamlayacak kelimeleri hapsettim yüreğime...
Ağır gelmesin ne gidene, nede gittiğini zannedene....
Umutsuzluğa kapılmayın, yüreğinizi dinleyin diyorum ya hep, yüreğimden dökülen kelimeler tamamlanamadı o'nun gidişiyle....
SENDEN EMANET.....
Umut kırıntısı tükendi bak...
Hayat en sert yüzünü göstermeye başladı günden güne...
Yokluğunun soğukluğu bir yana, zifiri bir karanlıkta yönünü kaybeden bir avareyim şimdi....
Ne yana dönsem derin bir sessizlik... Beynimin uğultusu bastırıyor tüm sesleri... Tek bir tını yankılanıyor zihnimde... O buğulu sesinle sesleniyorsun bana, " buradayım" dercesine...
Pusulam yüreğindi, varacağım yer huzur....
Şimdi yokluğunla yüz yüze , huzurun tek saniyesine hasret, döneceğin günü bekliyorum...
Sahi soğuk mu oralar, üşüyor musun geceleri...
Yedin mi yemeğini.... Kim bilir belki de benim hüzünle baktığım gökyüzüne asıyorsun yüreğinde yeşerttiğin yeni umutları....
Gidenin ardından diye başlayan her cümlenin sonu hüzündür, oysaki senden gelen hüznün bile bir güzelliği var.... Sana dair içimde kalan tek his olduğu için belki de....
Şimdi o hüzün senden bir emanet yüreğimde...
